همیشه مونس ویارم پدر بود          به وقت رنج غمخوارم پدر بود

چو پروانه پر و بالم اگر سوخت       ولی شمع شب تارم پدر بود

شبم دلسوز مادر بود لیکن           رفیق روز در کارم پدر بود

به راهم داد جان و مال و هستی     بیک عمر عاشق زارم پدر بود

سفید از غم شد آن موی سیاهش   جوان بودم گرفتارم پدر بود

منم فرزند پدر رفته ز دستم           دعایش می کنم تا زنده هستم

نوشته شده در سه شنبه 90/10/6ساعت 11:45 عصر توسط A.Ghanbari نظرات ( ) |